|
الهه ی الهام
انجمن ادبی
«افسانه ی دونگ ئی»
وقتی سریال های تاریخی ساخت کره را می بینم یک علامت سؤال به اندازه ی یک لامپ هزار وات در ذهن منِ تماشاچی تلوزیون جمهوری اسلامی ایران روشن می شود؛ و آن سؤال با یک حس شک و تردید همراه می شود که، نکند این سریال ها را خود دولت ایران به سازندگان برنامه های کره ای سفارش داده باشند و آنها هم سریال ها را فقط برای مخاطب ایرانی تولید می کنند؟!
اگر دقت کرده باشید می بینید که کره ای ها در آن چه که ما از آن ها در این فیلم و مجموعه هایشان می بینیم؛از خیلی لحاظ به ما ایرانی ها نزدیک اند. مثلاً پوشش زن هایشان از لباس هنرپیشه های زن ایرانی هم، حتی پوشیده تر است. قرص صورت و مچ دست ها فقط دیده می شود – منطبق بر رساله ها و توضیح المسایل های ما- فقط موی سرشان بیرون است که هنرمندان ما هم این اختلاف را با گذاشتن کلاه گیس – برای این که موی خودشان نباشد و نامحرم نبیند و هر دو طرف مرتکب گناه نشوند- جبران می کنند. لباس های چسب و کوتاه خودمانی هم بماند که قابل قیاس با لباس های بلند و گشاد زنان بی دین کره ای نیست.
پای بندی شان به اخلاق و خانواده و حریم ها هم گاهی پُر رنگتر از ماست؛ بنابر این در چنان محیطی نه لزومی برای پیدایش «قیصر و فرمان» احساس می شود، چون امثال«آبمنگول ها» مزاحمتی برای نوامیس به وجود نمی آورند؛ ونه بعد از گذشت چهار دهه از ساخت قیصر کسی دلش برایش تنگ می شود؛ چون غیرت و غیرت کشی در آن جا معنی و مفهوم پیدا نمی کند!
اگر مجموعه ی « افسانه ی جومونگ» را به خاطر داشته باشید؛ وقتی که بر سر« بانو سوسانو» میان دو برادر خوانده،«جومونگ» و « تسو» رقابتی عشقی به وجود آمده بود، با تمام خباثت و پستی که در وجود تسو موج می زد، وقتی فهمید که سوسانوبه جومونگ تعلق خاطر پیدا کرده است، برای همیشه از خیر عشق سوسانو گذشت. و هرگز مثلث عشقی که در ادبیات و سینمای ما رایج بوده و هست شکل نگرفت.
احترام به بزرگ ترها، به آداب و آیین و قانون و وفاداری و عدم خیانت، چیزهایی است که ما بیشتر شعارش را می دهیم. با دیدن سریال هایی از این دست باید شک کنیم که این ها سفارش جمهوری اسلامی ایران است. مثل خیلی از اجناس چینی که به سفارش ما و فقط برای ما ساخته می شود. حالا اگر کره ای ها واقعاً دارای چنین خصوصیاتی هستند، برخلاف ادعاهایمان، باید اعتراف کنیم که فقط ما ایرانی ها بهترین مردم زمان و فرشته های روی زمین نیستیم.
سریال« افسانه ی دونگ ئی » را از قسمت های پایانی اش، اما به طور مستمر پی گیری کردم و متوجه شدم که چه خوب سیاست را به بان ساده و عامیانه به نمایش می گذارد و باز هم « عشق» و محبت و انسانیت است که برنده ی هر بازی و نزاعی است. دختر رعیتی که با هوش سرشارش از پست ترین طبقه ی اجتماعی به طبقه ی اشرافی و در نهایت به خانواده ی سلطنتی و همسری امپراطورکشور رسید، اما هیچ وقت از قدرتی که قانون و عرف و شخص امپراطور به او می داد، سوء استفاده نکرد و با پذیرش اینکه یک زن، یک همسر و یک مادر است؛ عاشقانه و آرام، همسر و فرزند و ملّتش را خوشبخت کرد و خودش به عنوان « بانو سوگ» در ذهن اساطیری و افسانه پرداز کره ای ها جاودانه شد.طوری که مردم کره به احترامش اسم دخترانشان را« دونگ ئی» می گذارند.
در پایان شعرمتن سریال افسانه ی دونگ ئی را برایتان نقل می کنم:
« وقتی که به دنبال آب راه می روی
وقتی که دنبال رویاها می روی
به ابر و باد به عنوان یک دوست فکر کن
و قلبت را آرام کن
وقتی با دو پای خود می توانی راه بروی
جایی نیست که نتوانی به آن برسی
رویاهای بی خاصیت را فراموش کن
و آن را تکه تکه کن
محبت و احساس، اگر زمانش فرا برسد
بگذار گل روی آب شناور بشود...»
حسن سلمانی نظرات شما عزیزان:
موضوعات آخرین مطالب آرشيو وبلاگ پيوندها
نويسندگان
|
||
 |
تبادل
لینک هوشمند
